38- SÂD HARFİ | SÂD (Kitap
Sırası-38)
Şefkatle
merhamet eden Allah’ın adıyla.
1. Sâd.1
O şanlı, şerefli Kur’an’a andolsun (ki o, Allah sözüdür).
Not.1 Bu
not için bkz. Kalem 52: Kur’an’da Anlamsız
Kelimeler (“Elif Lam Mim”, “usulcacık çekenlere” vb).
Konu: ŞAİR ÜMEYYE B. EBİ SAİT:
Sure başlarında kullanılan anlamları olmayan bu gibi işaretler ve yabancı
kelimeler, o
dönemin şairlerinden ünlü Ümeyye B. Ebi Sait’in
şiirlerinde sıkça
uyguladığı bir taktiktir.
(BU
KONU KALEM SURESİ’NİN SONUNDA -52. ayetten sonra- GENİŞ KAPSAMLI
İŞLENMEKTEDİR)
2. Fakat inkâr
edenler bir büyüklenme ve ayrılık içindedirler.
3. Biz onlardan
önce nice nesilleri helâk ettik. Onlar da feryat ettiler, ama artık kurtuluş
zamanı değildi.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetin Arapçasında geçen;
“MENAS” kelimesi
Arapça değildir.
Nebatice’dir, “kaçış”
anlamına gelir (Arapça karşılığı bulunmasına rağmen başka dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o dilde anlatılan/yazılan
hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.290).
4. Kâfirler,
kendilerine içlerinden bir uyarıcının gelmesine şaştılar ve şöyle dediler: “Bu,
yalancı bir sihirbazdır.”
5. “İlâhları bir
tek ilâh mı yaptı? Gerçekten bu çok tuhaf bir şey!”
6,7,8. İçlerinden ileri
gelenler, “Gidin, ilâhlarınıza tapmaya devam edin. İşte bu istenen şeydir. Biz
bunu son dinde (en son dinî inanışlarda) duymadık. Bu ancak bir uydurmadır. O
zikir (Kur’an) içimizden ona mı indirildi?” diyerek kalkıp gittiler. Hayır,
onlar benim Zikrimden (Kur’an’dan) şüphe içindedirler. Hayır, henüz azabımı
tatmadılar.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Sad 7, Ahzab 33) Arapçasında geçen;
“AHİRE
ve UL” kelimeleri
Arapça değildir.
Berberice/Kıptice’dir. Bilindiği
gibi ölümden sonraki hayata ahiret denir. Yani en sona kalan. Önce gelene de
Ulâ denir. Ama Kıpticede durum tam tersinedir: Ahirete Ula, Ula’ya da ahiret
denir. Ayette kelimenin Berberice anlamını koruduğu yorumları da yapılmıştır
(Arapça karşılığı bulunmasına rağmen özellikle “cennet, cehennem” gibi “öte
dünya” ile ilgili kelimeler başka dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.292).
9. Yoksa mutlak güç
sahibi ve çok bağışlayan Rabbinin rahmet hazineleri onların yanında mıdır?
10. Yoksa göklerin,
yerin ve ikisi arasındakilerin hükümranlığı onların mıdır? Öyle ise sebeplere
yapışarak yükselsinler (bakalım!)
11. Onlar, çeşitli
gruplardan oluşmuş ve şuracıkta bozguna uğrayacak derme çatma bir ordudur.
12,13. Onlardan önce de
Nûh kavmi, Âd kavmi, kazıklar sahibi2 Firavun, Semûd kavmi, Lût
kavmi ve Eyke halkı da Peygamberleri yalanlamışlardı. İşte onlar da (böyle)
gruplardı.
14. (O grupların) her
biri peygamberleri yalanladı da onları cezalandırmam hak oldu.
15. Bunlar da
(müşrikler de) ancak (vakti gelince) asla geri kalmayacak korkunç bir ses
bekliyorlar.
16. Müşrikler (alay
ederek) şöyle dediler: “Ey Rabbimiz! Hesap gününden önce payımızı hemen ver!”
17. Ey Muhammed!
Onların söylediklerine karşı sabret. Güçlü kulumuz Dâvûd’u hatırla. O, Allah’a
çok yönelen bir kimse idi.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Sad 16-17) Arapçasında geçen;
“KITTENA” kelimesi
Arapça değildir.
Nebatice’dir, “pay,
nasip/amel defteri” anlamına gelir (Arapça karşılığı bulunmasına rağmen
başka dilden alınmıştır. Çünkü kaynak
o dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.290).
18,19. Kendisiyle birlikte
tesbih etsinler diye biz, dağları ve toplanıp gelen kuşları Dâvûd’un emrine
verdik. Onların her biri Allah’a yönelmişlerdi.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Kaf 32, Sad 17,19, 30, 44) Arapçasında geçen;
“EVVAB” kelimesi
Arapça değildir.
Habeşçe’dir, “Allah’ı teşbih
eden/anan kişi” anlamına gelir (Arapça karşılığı bulunmasına rağmen başka
dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o
dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.283).
20. Biz Davud’un
mülkünü güçlendirdik, ona hikmet ve hakla batılı ayıran söz (hüküm verme)
yeteneği verdik.
21. Sana davacıların
haberi geldi mi? Hani onlar duvarı aşarak mabede girmişlerdi.
22. Hani Dâvûd’un
yanına girmişlerdi de Dâvûd onlardan korkmuştu. Onlar, “Korkma! Biz, iki davacı
grubuz. Birimiz diğerine haksızlık etmiştir. Aramızda adaletle hükmet. Zulmetme
ve bizi hak yola ilet” dediler.
23. İçlerinden biri
şöyle dedi: “Bu benim kardeşimdir. Onun doksan dokuz koyunu var. Benim ise bir
tek koyunum var. Böyle iken ‘Onu da bana ver’ dedi ve tartışmada beni
bastırdı.”
Not.1 Sâd
23, 24, Ra’d 38, Ahzâb 38, Nisâ 54 vb: Bir erkeğin, birçok kadınla evlenmesi, Yahudilikte
de var olan yaygın bir adetti. Kur’an,
bu geleneği de kabul etti. Burada “koyun”dan
kasın “kadın”dır. Davud’un 99 karısı olduğu İslami
kaynaklarda yazılıdır. bkz. Arif Tekin, Kur'an'ın Kökeni, (pdf-s.32).
24. Davud dedi ki:
“Andolsun, senin koyununu kendi koyunlarına katmak istemek suretiyle sana
zulmetmiştir. Esasen ortakların pek çoğu birbirine haksızlık eder. Ancak iman
edip salih ameller işleyenler başka. Onlar da pek azdır.” Dâvûd, bizim
kendisini imtihan ettiğimizi anladı. Derken Rabbinden bağışlama diledi,
eğilerek secdeye kapandı ve Allah’a yöneldi.
25. Biz de bunu ona
bağışladık. Şüphesiz katımızda onun için bir yakınlık ve dönüp geleceği güzel
bir yer vardır.
26. Ona dedik ki: “Ey
Dâvûd! Gerçekten biz seni yeryüzünde halife yaptık. İnsanlar arasında hak ile
hüküm ver. Nefis arzusuna uyma, yoksa seni Allah’ın yolundan saptırır. Allah’ın
yolundan sapanlar için hesap gününü unutmaları sebebiyle şiddetli bir azap
vardır.”
27. Biz göğü, yeri ve
ikisi arasındakileri boş yere yaratmadık. Bu (yaratılanların boş yere
yaratıldığı iddiası) inkâr edenlerin zannıdır. Cehennem ateşinden dolayı vay
inkâr edenlerin hâline!
28. Yoksa biz iman
edip salih ameller işleyenleri, yeryüzünde fesat çıkaranlar gibi mi tutacağız?
Yoksa Allah’a karşı gelmekten sakınanları yoldan çıkan arsızlar gibi mi
tutacağız?
29. Bu Kur’an,
âyetlerini düşünsünler ve akıl sahipleri öğüt alsınlar diye sana indirdiğimiz
mübarek bir kitaptır.
30. Dâvûd’a
Süleyman’ı bağışladık. O ne güzel kuldu! Şüphesiz o, Allah’a çok yönelen bir
kimse idi.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Kaf 32, Sad 17,19, 30, 44) Arapçasında geçen;
“EVVAB” kelimesi
Arapça değildir.
Habeşçe’dir, “Allah’ı teşbih
eden/anan kişi” anlamına gelir (Arapça karşılığı bulunmasına rağmen başka
dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o
dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.283).
31. Hani ona
akşamüstü bir ayağını tırnağı üstüne dikip üç ayağının üzerinde duran çalımlı
ve soylu atlar sunulmuştu.
32,33. Süleyman,
“Gerçekten ben malı, Rabbimi anmamı sağladığından dolayı çok severim” dedi.
Nihayet gözden kaybolup gittikleri zaman3, “Onları bana geri
getirin” dedi. (Atlar gelince de) bacaklarını ve boyunlarını okşamaya başladı.
34. Andolsun, biz
Süleyman’ı imtihan ettik. Tahtının üstüne bir ceset bıraktık.4 Sonra
tövbe edip bize yöneldi.
35. Süleyman, “Ey
Rabbim! Beni bağışla. Bana, benden sonra kimseye lâyık olmayacak bir mülk
(hükümranlık) bahşet! Şüphesiz sen çok bahşedicisin!” dedi.
36. Biz de rüzgârı
onun buyruğuna verdik. Rüzgâr, onun emriyle dilediği yere hafif hafif eserdi.
37,38. Bina ustası olan ve
dalgıçlık yapan her bir şeytanı, bukağılara bağlı olarak diğerlerini de, onun
emrine verdik.
39. “İşte bu bizim
ihsanımızdır. Artık sen de (istediğine) hesapsızca ver yahut verme” dedik.
40. Şüphesiz
katımızda onun için bir yakınlık ve dönüp geleceği güzel bir yer vardır.
41. (Ey Muhammed!)
Kulumuz Eyyûb’u da an. Hani o, Rabbine, “Şeytan bana bir yorgunluk ve azap
dokundurdu” diye seslenmişti.
42. Biz de ona,
“Ayağını yere vur! İşte yıkanacak ve içecek soğuk bir su” dedik.
43. Biz ona
tarafımızdan bir rahmet ve akıl sahiplerine bir öğüt olmak üzere ailesini ve
onlarla birlikte bir o kadarını bahşettik.
44. Şöyle dedik:
“Eline bir demet sap al ve onunla vur, yeminini bozma.”5 Gerçekten
biz Eyyûb’u sabreden bir kimse olarak bulduk. O ne güzel bir kuldu! O, Allah’a
çok yönelen bir kimse idi.
Not.1 Sâd 41-44, En’âm 84, Enbiyâ 83-94, Nisâ 163: Tevrat’tan
alınan ve tüm dinlere geçmiş “Eyüp
Peygamberin sabrı” hikâyesi de çok
tanrılı Sumerlerden gelmedir. Hikâyenin ana fikri; insanın felaketlere
uğradığı zaman, bunu yapan Tanrıya lanetler saçacağı yerde, onu yücelterek, ona
yalvarıp yakararak kalbini yumuşatıp, bu felaketlerden kurtulabileceğidir.
Sumer’de yalvarılan Tanrı, insanın kendi Tanrısıdır. O, Tanrılar meclisine bu duaları
götürerek iyi sonuç alıyor.
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, Kuran, İncil ve Tevrat’ın Sumerdeki Kökeni, (pdf-s.56-61).
Ayrıca
bkz. Arif Tekin, Sümerlerden İslam’a
Kutsal Kitaplar ve Dinler, (pdf-s.27).
Not.2 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Kaf 32, Sad 17,19, 30, 44) Arapçasında geçen;
“EVVAB” kelimesi
Arapça değildir.
Habeşçe’dir, “Allah’ı teşbih
eden/anan kişi” anlamına gelir (Arapça karşılığı bulunmasına rağmen başka
dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o
dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.283).
45. (Ey Muhammed!)
Güçlü ve basiretli kullarımız İbrahim’i, İshak’ı ve Yakub’u da an.
46. Şüphesiz biz
onları, ahiret yurdunu düşünme özelliği ile (temizleyip) ihlâslı kimseler
kıldık.
47. Şüphesiz onlar,
bizim katımızda hayırlı, seçkin kimselerdendir.
48. (Ey Muhammed!)
İsmail, el-Yesa’ ve Zülkifl’i de an. Onların her biri iyi kimselerdi.
49,50. Bu bir öğüttür.
Allah’a karşı gelmekten sakınanlar için elbette güzel bir dönüş yeri, kapıları
kendilerine açılmış olarak Adn cennetleri vardır.
Not.1 Sad
50, Fatır 33, Meryem 61, Taha 76, Mü'min (Gafir) 8, Kehf 31, Nahl 31, Rad 23,
Beyyine 8, Saff 12, Tevbe 72: Bu ayetlerde Cennet’ten “Adn/Aden” olarak söz ediliyor. Tevrat’ta Adem’le Havva’nın içine bırakıldıkları cennetin/ bahçenin ismi Adn olarak geçiyor (Tevrat, Tekvin
2/8). Hatta Tevrat’ta bu yerin dünyada doğu tarafında bir bölgede olduğu da
yazılı ki Sümer inançlarıyla tamamıyla
çakışıyor. Cennet/Adn/Aden hikâyeleri çok
tanrılı Sümerlerden gelmedir. bkz. Arif Tekin, Sümerlerden İslam’a Kutsal Kitaplar ve Dinler, (pdf-s.57).
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde)
Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; (ilk
kez) bu ayette geçen;
“ADN” kelimesi
Arapça değildir.
Süryanice’dir ve “Üzüm bahçesi/bağ” demektir. “Firdevs”
kelimesinin eşanlamlısıdır denebilir.
Kur’an’da hep “cennet”
kelimesiyle birlikte (“Adn cennetleri”
şeklinde) geçiyor. Rumcadan geldiğini söyleyenler de vardır (özellikle “cennet, cehennem” gibi “öte dünya” ile ilgili kelimeler başka
dilden alınmıştır. Çünkü kaynak o
dilde anlatılan/yazılan hikâyedir).
bkz. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın
Kökeni -2), (pdf-s.267, 277).
51. Onlar orada
koltuklara yaslanmış olarak pek çok meyveler ve içecekler isterler.
52. Yanlarında
gözlerini kendilerinden ayırmayan yaşıt eşler vardır.
53. İşte bunlar,
hesap günü için size vaad edilenlerdir.
54. İşte bu bizim
verdiğimiz rızıktır. Ona asla tükenme yoktur.
55,56. İşte böyle!
Şüphesiz azgınlar için elbette kötü bir dönüş yeri, cehennem vardır. Onlar
oraya girerler. Orası ne kötü bir yataktır!
57. İşte (azap), onu
tatsınlar: Bir kaynar su ve bir irin.
Not.1 “APAÇIK ARAPÇA” KUR’AN’DA YABANCI
KELİMELER:
Meryem 97, Taha 113, Şuara
193-195, 198-199, Yusuf 2, En’am 92, Zümer 28, Fussilet 3, 44, Şura 7, Zuhruf
2-3, Duhan 58, Ahkaf 12, Nahl 103, İbrahim 4, Rad 37: Bu ayetlerde (16 yerde) Kur’an;
“Biz Kur’an’ı iyice anlayasınız diye apaçık Arapça indirdik”
diyor. Bir yerde;
“Arapça bilmeyene indirseydik, yine inanmazdı” diyor!
(Şuara 198-199). Bir yerde;
“‘Kur’an’ı bir insan öğretiyor’ dediklerini biliyoruz, o
kimsenin dili yabancıdır” diyor (Nahl 103).
Oysa; bu
ayetlerin (Sad 57, Nebe 25) Arapçasında geçen;
“GASSAK” kelimesi
Arapça değildir.
“İrin” anlamında kullanılmıştır. Hangi dilden geldiği bilinmiyor.
Ek
not: Ancak Türkçe “soğuk” kelimesinden
geldiğini iddia ediyorlar. İki kelime arasında ne anlam, ne de harfler
itibariyle bir benzerlik yoktur. Kabul etsek ki bu kelime Türkçe soğuktan
seçilmiş, neden yabancı kelimeler seçilirken, diğer milletlerden hem birçok
kelime, hem de anlamları güzel olanlar seçilmiş (örneğin İran halıları, misk,
yakut, mercan gibi) de, Türkçeden yalnız bir kelime seçilmiş ki; o da cehennemde suçlulara içirilen irin (gassak) olsun?!
Arap uzmanlar bu kelime Türkçeden gelmedir derken,
herhangi bir kötü niyet taşımışlar mı bilemiyorum. Ancak Hz. Muhammed’in Türkler aleyhinde olan açıklamaları göz önüne
alınınca bunun bilerek tercih edildiğini söylemek mümkün. Onun en başta
Buhari’de geçen hadisleri var ki, açık
olarak Türkleri hedef göstermiştir. “Sizler
Türklerle savaşmadan kıyamet kopmayacaktır” demiştir.
Benzer şekilde Emevilerin
orta Asya’yı talan etmesi ve yine Emevi komutanın, ben Türklerin kanıyla değirmen döndürmeyene kadar katliam
durmayacaktır, demesi ve en vahimi de bu komutanın, kim bana bir Türkün kellesini getirirse
ben ona yüz dirhem para veririm, demesi ve bunun üzerine bir gün içinde on bin Türk kellesinin
onun huzuruna getirilmesi Hz. Muhammed’in böyle cesaret verici
hadislerine bağlı olması muhtemeldir.
Hz. Muhammed’in bu
açıklamaları, Kur’an yorumcuları üzerinde de etkisini göstermiştir. Örneğin; Kur’an’da geçen ve bozguncu diye tanımlanan Ye’cüc ve Me’cüc’den, Kur’an
yorumcuları Türkleri anlamışlardır.
(Kehf 94, Enbiya 96)
bkz.
Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an
(Kur'an'ın Kökeni -2), (pdf-s.297-298).
58. O azaba benzer
çeşit çeşit başka azaplar da vardır.
59. (Kendi aralarında
şöyle derler:) “İşte sizinle beraber cehenneme tıkılacak bir grup. Onlara rahat
ve huzur olmasın! Şüphesiz onlar cehenneme gireceklerdir.”
60. O grup da,
“Hayır, size rahat ve huzur olmasın. Bu cehennemi bizim önümüze siz sürdünüz.
Orası ne kötü durak yeridir!” der.
61. Şöyle derler: “Ey
Rabbimiz! Bunu bizim önümüze kim sürdüyse, cehennemde onun azabını bir kat daha
artır.”
62. Yine şöyle
derler: “Dünyada kendilerini kötü saydığımız adamları acaba neden göremiyoruz?”
63. “(Cehennemlik
değillerdi de) biz onları alaya mı almış olduk, yoksa (buradalar da)
gözlerimizden mi kaçtılar?”
64. Şüphesiz bu,
cehennemliklerin birbirleriyle çekişmesi kesin bir gerçektir.
65. (Ey Muhammed!) De
ki: “Ben ancak bir uyarıcıyım. Her şey üzerinde mutlak otorite sahibi olan bir
Allah’tan başka hiçbir ilâh yoktur.”
66. “O, göklerin,
yerin ve ikisi arasındakilerin Rabbidir. Mutlak güç sahibidir, çok
bağışlayandır.”
67. De ki: “Bu
Kur’an, büyük bir haberdir.”
68. “Siz ise ondan
yüz çeviriyorsunuz.”
69. “Aralarında
tartıştıkları sırada, yüce topluluğa (ileri gelen melekler topluluğuna) dair
benim hiçbir bilgim yoktu.”
70. “Bana ancak,
benim sadece bir uyarıcı olduğum vahyediliyor.”
71. Hani, Rabbin
meleklere şöyle demişti: “Muhakkak ben çamurdan bir insan yaratacağım.”
72. “Onu
şekillendirip içine ruhumdan üflediğim zaman onun için saygı ile eğilin.”
73. Derken bütün
melekler topluca saygı ile eğildiler.
74. Ancak İblis
eğilmedi. O büyüklük tasladı ve kâfirlerden oldu.
75. Allah, “Ey İblis!
Ellerimle yarattığıma saygı ile eğilmekten seni ne alıkoydu? Büyüklük mü
tasladın, yoksa üstünlerden mi oldun?” dedi.
Not.1 Sâd 75, Bakara 115, Mâide 64: “Tanrı(lar)ın insanı kendi görünüşleriyle yaratmaları” çok tanrılı Sumer Uygarlığından kaynaklanmaktadır.
Bu da onların Tanrıları insan gibi düşündüklerine bir kanıt oluyor. Aynı deyimi
Tevrat’ta buluyoruz. Kur’an’da da bunun yansımaları bu şekildedir (Allah’ın iki eli gibi).
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, Kuran, İncil ve Tevrat’ın Sumerdeki Kökeni, (pdf-s.35-40).
Not.2 Yaratılış + Çamurdan Yaratılış Efsanesi ile ilgili ayetler: Sâd 75, Fatır 11, İsra 61, Hicr
26, 28, 33, En’âm 2, Saffat 11, Enbiyâ 30, Mü’minûn 12, Secde 7, Rum 20, Hacc
5, Rahman 14, Âli İmrân 59, Maide 110. Bu ayetlerde özetle Allah “insanı çamurdan
yarattık” diyor.
Yaratılış Efsanesi ile ilgili
ayetler: Kaf
38, A’raf 54, Furkan 59, Yunus 3, Hud 7, Fussilet 9-12, Secde 4, Naziat 27-33,
Bakara 29, Hadid 4.
Bu
ayetlerde özetle “Allah gökleri ve yeri ve ikisinin
arasındakileri 6 günde yarattı” diyor.
a) Tevrat’tan
alınan “Yaratılış Efsanesi”, “Tanrıların insanı çamurdan yaratması”, “Tanrı(lar)ın
gökleri ve yeri 6 günde yaratıp 7. gün dinlendiği” teması çok tanrılı Sumer Uygarlığından
kaynaklanmaktadır.
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, Kuran, İncil ve Tevrat’ın Sumerdeki Kökeni, (pdf-s.35-40).
b) “Tanrı’nın bazen birinci çoğul şahıs (biz),
bazen üçüncü şahıs (örn. yarattı) olarak konuşturulması”
teması da çok tanrılı Sumer
Uygarlığından kaynaklanmaktadır.
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, age, (pdf-s.16).
c) Sumer ve Tevrat hikâyesi birbirine çok yakın. Kur’an’da çok yüzeysel. Fakat Enbiyâ
30’da anlatıldığı gibi ana fikir, “gök
ve yerin başlangıçta bitişik olması, bunların sudan çıkması” aynı.
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, age, (pdf-s.35).
d) Tevrat’ta
“Şabat günü olarak tanımlanan 7. gün (Cumartesi; Satürn
gezegeninden gelme Saturday) Babillilerin
her ayın 7. günü (Şapatu) yaptıkları kutlamalardan geçmiştir. İslamiyette bu gün Cuma’ya dönüştürülerek daha hafifletilmiş kuralla alınmıştır.
bkz. Muazzez İlmiye Çığ, age, (pdf-s.25 ve s.35-36’da dipnot 28).
e) Fussilet 10’da şu çelişki var: İlkin dünyayı 2 günde
yarattığını söylüyor, buna ek olarak dört (4) gün de dünyadaki bereketleri,
dağları ve rızıkları yarattığını, zamanını bunlara ayırdığını belirtiyor;
ki -gökler hariç, sadece yer ve insanlar için- toplam olarak 6 gün oluyor.
2 gün de göklere verirsek kâinatın yaratılışı toplam 8 gün eder!
bkz. Arif Tekin, Sümerlerden İslam’a Kutsal Kitaplar ve
Dinler, (pdf-s.49).
f) Kabul edelim ki tanrı dünyaya toplam olarak dört gün ayırmış;
yine çelişkiler bitmez. Çünkü bilindiği gibi dünya güneşin küçücük bir uydusudur. O nedenle, Allah’ın bu küçücük uyduya tüm evrenin
iki katı kadar zaman ayırması, ona
biçilen büyüklükle ters orantılıdır.
bkz. Arif Tekin, age, (pdf-s.49-50).
g) Fussilet 9-12 ve Bakara 29’da
“kâinat yaratılırken önce yer, daha
sonra gök yaratılmıştır” diyor.
Ancak Naziat 27-33’te tam tersine, öncekilerle
çelişen bir açıklama var. Orada
“önce gökleri, daha sonra yeri
yarattığını” söylüyor.
Kuran’ı açıklamaya çalışanlar
(müfessirler) “Allah, hammadde olarak
önce yeri, daha sonra gökleri yaratmış; ancak son şekillerini verme
aşamasında ilkin gökten, daha sonra yerden başladığı” biçiminde yorum
getiriyorlar. Bellidir ki bu yorumu da Tevrat’tan aktarmışlardır.
Çünkü Tevrat’ın da hemen ilk cümlesinde tanrının evvela yerle gökleri (hammadde
olarak) yarattığını, tekamülleri aşamasındaysa ilkin gökleri, daha sonra yeri
yarattığını görüyoruz. İşin bilimsellikten uzaklığı bir yana; bir kere kendi
içinde net çelişkileri mevcuttur.
bkz. Arif Tekin, age,
(pdf-s.50).
h) Enbiya 30’da Kur’an’ın Allah’ı “göklerle yerin başlangıçta bitişik olduğunu, sonra onları ayırdığını”
anlatır.
bkz.
Arif Tekin, age, (pdf-s.51).
i) Naziat 27’de Kur’an’ın Allah’ının kendisi gökleri yaratmanın zor olduğunu söylüyor.
j) Yasin 82’de “Allah bir şeye,
‘Ol’ dedi mi hemen oluverir” diyor. O halde Kur’an Allah’ı insanı, gökleri, yeri ve arasındakileri yaratmak için neden bu kadar uğraşıyor? bkz. Arif Tekin, age, (pdf-s.36-59).
76. İblis, “Ben ondan
daha hayırlıyım. Beni ateşten yarattın, onu ise çamurdan yarattın” dedi.
77. Allah, şöyle dedi:
“Öyle ise çık oradan (cennetten), çünkü sen kovuldun.”
78. “Şüphesiz benim
lânetim hesap ve ceza gününe kadar senin üzerinedir.”
79. İblis, “Ey
Rabbim! Öyle ise bana insanların diriltilecekleri güne kadar mühlet ver” dedi.
80,81. Allah, şöyle dedi:
“Sen o bilinen vakte (kıyamet gününe) kadar mühlet verilenlerdensin.”
82,83. İblis, “Senin
şerefine andolsun ki, içlerinden ihlâslı kulların hariç, elbette onların
hepsini azdıracağım” dedi.
84. Allah, şöyle
dedi: “İşte bu gerçektir. Ben de gerçeği söylüyorum:”
85. “Andolsun,
cehennemi seninle ve onlardan sana uyanların hepsiyle dolduracağım.”
86. (Ey Muhammed!) De
ki: “Bundan (tebliğ görevinden) dolayı sizden hiçbir ücret istemiyorum. Ben
kendiliğinden yükümlülük altına girenlerden değilim.”
87. “Bu Kur’an, âlemler
için ancak bir öğüttür.”
88. “Onun
haberlerinin doğruluğunu bir süre sonra mutlaka öğreneceksiniz.”
DİPNOTLAR (Diyanet İşleri Başkanlığı’nın Dipnotları)
1. Bu harf ile ilgili
olarak Bakara sûresinin birinci âyetinin dipnotuna bakınız.
2. “Kazıklar sahibi”
ifadesi için Fecr sûresinin 10.âyetinin dipnotuna bakınız.
3. Bu âyetin bu kısmı,
“Nihayet güneş perde arkasına çekilince (batınca)” şeklinde de tercüme
edilebilir.
4. Tefsir bilginlerine
göre, âyette sözü edilen ceset, mecazî olarak; bir ara fizikî gücünü ya da
siyasal otoritesini kaybeden Süleyman peygamberi temsil etmektedir.
5. Tefsir kaynaklarında
ifade edildiğine göre, Eyyûb peygamber bir olay üzerine karısına yüz sopa
vuracağına yemin etmiş, kendisine has bir ruhsat olmak üzere de âyetteki çözüm
kendisine öğretilmişti.
A'RÂF | YÜKSEK MEVKİLER
KAYNAK KİTAPLARIN LİNKLERİ
|
1. Arif Tekin, Kur'an'ın Kökeni 2. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Kur'an (Kur'an'ın Kökeni -2) 3. Arif Tekin, Sümerlerden İslam'a Kutsal Kitaplar ve Dinler 4. Arif Tekin, Bilinmeyen Yönleriyle Hz. Muhammed'in Ölümü 5. Muazzez İlmiye Çığ, Kuran, İncil ve Tevrat’ın Sumerdeki Kökeni |
